Zikomo

De laatste week Chipata is voorbij gevlogen en het is een erg rare week geweest. Het ene moment raakte mijn geduld met de African way of life op, om op het andere moment wel te kunnen huilen dat we naar huis gaan en zoveel geweldige mensen gaan achterlaten. 

Donderdagmiddag nam ik afscheid van de caregivers aan wie ik vijf lessen heb kunnen geven. De groep bestaat uit acht vrouwen die allemaal open en gezellig zijn, met een goede dosis humor. De laatste les die ik samen met Mariëlle ging geven, ging over de Nederlandse cultuur. We hebben ze vaak kunnen verbazen, met de manier waarop we haring happen, hoe kort onze broekjes in de zomer wel niet zijn, dat we pas rond onze 30ste trouwen en hoe slecht we kunnen dansen. Uiteraard hebben we ook André Hazes gezongen (heel vals) en het Wilhelmus (nog valser). En daarna zong de groep voor ons een lied als bedankje wat mij echt ontroerde. Het afscheid nemen van deze groep vond ik lastig, omdat ik al weer zo enthousiast was dat ik net zo lief volgende week weer een les had gegeven. Maar ook omdat deze vrouwen altijd zo dankbaar en oprecht met ons zijn geweest. Een van mijn lievelingsvrouwen liep met ons mee naar een minibusje. En op dat moment besefte ik me extra dat je niet materialistisch rijk hoeft te zijn om geluk te voelen. Deze vrouwen zijn er echt voor elkaar, zijn altijd vrolijk, altijd dankbaar. Waar we in Nederland nog niet eens naar onze buurvrouw omkijken, wordt hier als vanzelfsprekend voor elkaar gezorgd. 

Vrijdag hadden we de laatste meeting met bijna al onze projecten, een eindevaluatie. We bespraken wat wij hebben gedaan en hoe de volgende studenten verder kunnen. Deze meeting gaat uiteraard in het Engels en de laatste weken ben ik trots op mezelf hoe dat vooruit is gegaan. Voordat ik ging deed ik eigenlijk automatisch een stap naar achter en mijn mond dicht als er Engels werd gepraat. Nu kan ik mijn zegje doen in een meeting (soms nog wel wat zenuwachtig) en hele lessen geven. Iets waar ik echt trots op ben. Het moeilijkste afscheid was wel van onze favoriete vrijwilliger, mister Nhakata. We zagen hem twee keer in de week voor onze samenwerking in Nabvutika. Met een grote groepsknuffel werd hij bedankt voor alle energie die hij in ons heeft gestoken. 

Een deel van mijn koffer zit vol met chitenges, één djembé, Nshima lepels en andere dingen die mijn vriendinnetje Ilse troep of geld verspilling zou noemen. Maar dat is zeker niet het enige wat ik mee neem uit Afrika. Ik heb hier (heel cliché) geleerd om dingen meer te waarderen. Het warme water dat thuis weer uit de douche zou stromen, de vrijheid om te dragen wat je wil en op de fiets te stappen naar vrienden, het hebben van een groot gezin vol met puberende broers en het hebben van de tijd (want wat heb je aan de klok?). 

Morgen vroeg worden we door Father Felix naar Malawi gebracht voor onze laatste week vakantie met elkaar als familie Vonk. Het is een intensieve tijd met elkaar geweest waar je 24/7 met iemand bent of met iemand samenwerkt. We hebben van te voren niet gekozen met wie zouden gaan en zijn nu na vier maanden een soort familie. Maar desondanks de goede tijd samen kijk ik ook erg uit naar privacy 😊